14 آوریل 2023- مطالعات نشان داده اند که فعالیت بدنی، متابولیسم گلوکز را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود می بخشد. علاوه بر این، سایر داده ها حاکی از تاثیر فعالیت بدنی بر کاهش عوارض قلبی عروقی و مرگ و میر در این بیماران است.
بنابراین، در گزارش اجماعی سال 2022 انجمن دیابت آمریکا و انجمن اروپایی مطالعه دیابت، با عنوان "مدیریت هایپرگلایسمی در دیابت نوع 2" ، حداقل 150 دقیقه در هفته، فعالیت هوازی با شدت متوسط تا شدید، همراه با ورزش مکمل شامل دو تا سه جلسه در هفته تمرین مقاومتی، انعطاف پذیری یا تعادلی، توصیه شده است.
اما حتی زمانی که چنین توصیه‌هایی در یک برنامه آموزشی درمانی ادغام می‌شوند، پایبندی به برنامه ی ورزشی اغلب گذرا یا جزئی است.
در این زمینه، پرفسور مایکل ژوبرت، و تیمش در بیمارستان دانشگاه کان فرانسه بر روی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی (NMES)، یک درمان فیزیکی که به طور معمول در توانبخشی عملکردی برای بهبود قدرت و حجم عضلانی استفاده می شود، تحقیق کردند. آنها می خواستند بدانند که آیا NMES می تواند کنترل قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود بخشد و بنابراین جایگزینی برای فعالیت ورزشی سنتی باشد؟
برای پاسخ به این سوال، آنها یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده ی متقاطع به نامELECTRODIAB2 ، انجام دادند. نتایج این تحقیق در کنگره 2023 انجمن دیابت فرانکوفون ارائه شد.
پیش از این، چندین مطالعه ی کوچک بر روی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی نشان داده بود که این روش حساسیت به انسولین و کنترل قند خون را بهبود می بخشد. بنابراین، در واقع می تواند یک جایگزین برای ورزش باشد. با این حال، اثر متابولیکی NMES به طور گسترده مورد مطالعه قرار نگرفته بود.
در مطالعه ی جدید، در مجموع 40 بیمار شرکت داشتند. از این شرکت کنندگان، 35 نفر به طور تصادفی در یکی از این سه گروه قرار گرفتند: 6 هفته بدونNMES (گروه شاهد، بدون مداخله)، تحریک الکتریکی 3 روز در هفته به مدت 6 هفته (گروه NMES3- 20 دقیقه جلسات تحریک الکتریکی سرپاییعضلات چهار سر ران)، و تحریک الکتریکی به مدت 5 روز در هفته به مدت 6 هفته (گروه NMES5- 20 دقیقه جلسات تحریک الکتریکی سرپایی عضلات چهار سر ران).
هدف از این تحقیق، ارزیابی سطح قند خون بیماران کم تحرک مبتلا به دیابت نوع 2 در این دوره ها بود. در هر جلسه، NMES با حداکثر شدت تحمل بیماران اعمال شد.
داده های 32 شرکت کننده، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی 10 ± 58 سال و شاخص توده بدنی 4.3 ± 33.0 کیلوگرم بر متر مربع بود. طول مدت دیابت 9/5 ± 6/8 سال بود. در مورد درمان دارویی دیابت، 47%، 31%، 9% و 13% از بیماران به ترتیب 0، 1، 2 و 3 داروی خوراکی کاهش قند خون یا آگونیست های پپتید 1 شبه گلوکاگون، مصرف می کردند.
نتایج این آنالیز نشان داد که تفاوت معنی داری در سطح قند خون بین سه گروه وجود ندارد. پیامد اولیه میانگین سطح قند خون بر اساس 6 روز اطلاعات ثبت شده توسط دستگاه پایش مداوم گلوکز (CGM) بود. این سطوح برای گروه شاهد بدون مداخله، 42.5± 181.4میلی گرم در دسی لیتر، برای گروه NMES3 برابر با 45.8 ± 180.6میلی گرم در دسی لیتر و برای گروه NMES5 برابر با 48.9 ± 181.1میلی گرم در دسی لیتر بود.
علاوه بر این، پیامدهای ثانویه (میزان هایپرگلایسمی و هیپوگلایسمی) بین سه گروه تفاوتی نداشت.
محققان به این نتیجه رسیدند که "با توجه به معیارهای CGM، این کارآزمایی تصادفی کنترل شده متقاطع هیچ مزیتی برای تحریک الکتریکی عصبی عضلانی 6 هفته ای عضلات چهار سر ران، نسبت به ورزش سنتی نشان نداد. این یافته با نتایج مطالعات اولیه مقدماتی در تضاد است، اما تحقیق بیشتر بر رویNMES در این جمعیت از بیماران مبتلا به دیابت در مراحل اولیه، را لازم نمی داند. بنابراین، در این مرحله، به نظر نمی رسد NMES را بتوان به عنوان جایگزینی برای فعالیت بدنی برای بیماران کم تحرک مبتلا به دیابت نوع 2 توصیه کرد.
منبع:
https://www.medscape.com/viewarticle/990795